Met de laatste week school voor de boeg begint een tijd van afscheid en afsluiten. Mijn moederhart heeft daar altijd even tijd voor nodig. Nieuwe klassen, nieuwe juffen, nieuwe routine. Opgroeiende kinderen waar ik met trots maar ook een beetje met weemoed naar kijk.

Kate neemt vrijdag afscheid van de kleuters. Na tweeënhalf jaar, waarin ze kon groeien van eigenwijze peuter naar wijze kleuter, is het tijd om door te stromen naar de eerste klas. Donderdag en vrijdag nemen we afscheid van de jongere kinderen en de juffen. De juffen die haar zo goed zien voor wie ze is, haar door en door kennen en bij wie ik haar met zo veel vertrouwen achterlaat. Kate is de hele week al wiebelig. Heeft buikpijn, kan niet goed slapen. Ze kan niet wachten tot ze mag beginnen aan haar nieuwe avontuur maar heeft moeite met loslaten wat zo vertrouwd was.

Mick neemt vrijdag afscheid van de dreumesgroep en gaat na de vakantie naar de peuters. Kleine stap, maar ergens ook weer spannend. Ongelofelijk dat hij begint aan zijn laatste jaartje kinderdagverblijf om zich straks bij zijn zus aan te sluiten op de Vrije school. Deze week een paar keer wennen, vrijdag vieren ze een klein afscheidsfeestje. Na de zomer breng ik hem een deurtje verder, weer een klein beetje verder uit het zicht van mama.

En ik? Ach ja, ik hobbel achter de veranderingen aan. Regel afscheidskadootjes, kaartjes, meld me voor eindgesprekjes en puzzel met mijn eigen rooster omdat alle feestjes onder werktijd vallen. Maar ik voel me, net als Kate, ook wel een beetje wiebelig.

Ik kan niet ontkennen dat de onzekerheid en het verdriet van waarschijnlijk toch niet naar Amerika kunnen deze zomer daar niet iets mee te maken heeft. Het had nu moeten kunnen. De grenzen hadden open moeten zijn en we hadden de hele zomer moeten kunnen optrekken met opa en oma, broers, zussen, neven en nichten. Maar het blijft stil. Er verandert niets. En dus moeten we er rekening mee houden dat het helaas toch weer langer zal duren voordat we naar ‘huis’ kunnen. Het geduld wordt genadeloos hard op de proef gesteld.

Het heeft even wat tijd nodig om ‘super balen’ om te buigen naar ‘genieten’, want we nemen evengoed lang vakantie, en volgende week is het al zo ver. En wie weet, je blijft toch hoopvol, gaat het ergens halverwege toch open. Zou het ineens veranderen? Kunnen we last-minuten toch in het vliegtuig springen? Een mens mag hopen.

Nu eerst deze week. Afsluiten en uitzwaaien. Een week vol laatste keren en afkruisen op de kalender. Trotse blikken en waterige oogjes. Dan kijken naar een mogelijk plan B om met elkaar te genieten in eigen land. En hopelijk, heel misschien, toch ook nog even naar Amerika. Duimen jullie met ons mee?

De mama van Kate&Mick